Consequent logisch redeneren

Iedereen zal wel eens gehoord hebben van mensen die in financiële problemen zijn gekomen. Namelijk doordat hun maand in overdrachtelijke zin langer is dan hun salaris. En toegegeven, het kan iedereen op zeker moment overkómen dat men met geldtekort wordt geconfronteerd. Zelfs in onze goed georganiseerde verzorgingsstaat. Door tegenspoed kan dit zelfs de best gesitueerde medeburger overkomen. Net zoals dat met ziekte het geval is, kan iedereen ook op zeker moment met armoede en rampspoed worden geconfronteerd. Zolang men gezond is, of zolang men goed van zijn centjes kan leven, lijkt het echter wel of anderen dit soort onheil overkomt. Maar toch zeker niet jouzelf? Want jij leeft toch zo gezond? En jij hebt je zaakjes toch zo goed op orde? Waarom zou jóu dat dan overkómen?

In werkelijkheid kan iedereen plotseling met (ernstige) ziekte te maken krijgen. En iedereen kan ook zomaar ineens met geldtekort te maken krijgen. Bijvoorbeeld door botte pech; door plotselinge werkloosheid of vanwege een partner die het eigen heil ergens anders zoekt. De mogelijkheden tot malheur zijn legio. Net als de afzonderlijke spoorstaven van de treinrails lijken die mogelijkheden tot in het oneindige door te lopen. Dus verbeeld je maar niks: ook jij kunt plotseling ernstig ziek blijken te zijn geworden. En ook jou kan het plotseling gebeuren dat je niet meer weet hoe je financiëel de eindjes aan elkaar vast moet gaan knopen. En dan gaat men, als het goed is, rigoureuze maatregelen treffen om die situatie ten goede te doen keren.

Maar dat doet niet iedereen! Men ziet ook wel gevallen waarbij mensen tijdens hun ziekteperiode doorgaan met hun overduidelijk ongezonde leefgewoontes. Ook ziet men soms gevallen van mensen die, tijdens een periode van armoede, duidelijk de verkeerde beslissingen nemen. Mensen die met hun salaris het eind van de maand niet zeggen te kunnen halen, ziet men soms omringd staan met lege bierflesjes. En onder die categorie mensen zijn ook nogal eens mensen die het roken niet kunnen laten. Maar goed, voor mensen die met financiële problemen zitten, valt op dergelijke zaken natuurlijk wel iets te besparen, maar ook weer geen honderden euro's per maand. Mensen die dergelijk grote bedragen per maand te kort komen, zullen dan ook nog andere maatregelen moeten gaan nemen. Maatregelen die echt zoden aan de dijk gaan zetten.

Stel dat men een gezin heeft; dat men alleenverdiener is en dat men een modaal inkomen heeft. Een situatie die veel voorkomt in Nederland! Van dat inkomen valt normaliter goed te leven. Maar er is dan geen ruimte voor een excessief uitgavenpatroon. Het feit dat men dan met het eigen salaris te vaak het eind van de maand niet haalt, betekent dan dat er gesneden moet worden in de uitgaven. In gezinnen zijn er in feite drie grote kostenposten. Dat zijn ten eerste de kosten die men aan het huis besteedt, waarin men woont. Ten tweede zijn dat de kosten voor de vakanties. En ten derde zijn dat de kosten voor de auto. Hiervan valt op de eerste kostenpost op korte termijn meestal niets te besparen. Op de andere twee grote kostenposten echter wel. Een vakantie kan leuk zijn, maar dat is maar heel betrekkelijk. Want ook zonder dat men op vakantie gaat, zou men een zeer genoeglijke tijd kunnen hebben. Het vermeende geluksgevoel dat aan een vakantie heet te zijn verbonden, is vaak in feite enigszins tegenvallend. Dus daar kan goed op worden bespaard. Als men daar dan maar consequent in is en als men het missen van een vakantie dan maar niet gaat compenseren met een overdaad aan uitjes. Ook op de kosten van de auto, als derde grote kostenpost, valt goed te besparen. Niet eens zozeer door minder gebruik te gaan maken van de auto. Maar door resoluut de auto weg te doen. Zonder een auto valt goed te leven, want op allerlei andere manieren kun men echt wel komen waar men wíl gaan komen. En het leven hoeft er daardoor beslist niet saaier op te worden. Als men consequent op deze beide grote kostenposten gaat besparen, houdt men allicht ineens wél geld over voor bepaalde andere pleziertjes in het leven. Pleziertjes die men zich anders door geldgebrek zou moeten ontzeggen. Door op deze wijze consequent logisch over de gezinsuitgaven na te gaan denken, komt men vrijwel zeker op bevindingen terecht waarmee men zich "uit de shit" zal weten te helpen.

Als men consequent logisch en dus rationeel over de eigen problemen nadenkt, kan men dus zichzelf bij sores van grote dienst zijn, als men vervolgens resoluut besluit om de gevonden oplossingen ook werkelijk te gaan effectueren. Maar lang niet iedereen is er zomaar toe in staat om consequent logisch na te denken en om vervolgens ook nog eens resoluut de gevonden oplossingen in praktijk te gaan brengen. In flink wat gezinnen in Nederland ziet men het verschijnsel dat men daardoor in de problemen blijft hangen. Maar stel dat de situatie zich voordoet dat een man, ofwel een vrouw, die in de thuissituatie de zaakjes niet op orde krijgt, in zijn of haar werkomgeving een leidinggevende baan krijgt toegewezen.... Wat gebeurt er dan...? Zal die persoon dan wél in staat zijn om consequent logisch na te denken over zijn, of haar, beslissingen? Of blijft het patroon van verkeerde beslissingen dan bestaan? Namelijk door níét consequent logisch te gaan nadenken over de voorgeschotelde problemen? Doet dat patroon van het nemen van de verkeerde beslissingen zich in de werksituatie dus ook voor? Ja, dat kan die persoon dan niet zo maar even van elkaar loskoppelen. Dus ook in zijn/haar werkomgeving zal hij/zij daar dan op den duur de kwalijke gevolgen van gaan ondervinden. En uiteindelijk zal er een bedrijf aan die verkeerde beleidsbeslissingen ten onder kunnen dreigen te gaan.

Er zijn legio voorbeelden te noemen van bedrijven in Nederland welke hierdoor op den duur zelfs het loodje hebben moeten leggen. Maar een bedrijf met een dergelijke slechte aansturing hóeft daar niet aan kapot te gaan. Tenminste voorzover er in de directie van de bedrijven de diepe overtuiging aanwezig is dat zij op dit punt niet capabel genoeg zijn. In dat geval kunnen zij de betreffende kennis immers zeer eenvoudig gaan inhuren. Namelijk door een adviseur te gaan benaderen die hen voor dit soort valkuilen weet te behoeden. Maar is dat dan niet een afgang van jewelste voor de directie van dat bedrijf? Voor dat soort beslissingen zijn zij toch aangesteld? Mogelijk voelt dat voor hen in eerste instantie wel als een afgang aan. Maar een veel grotere afgang zouden zij dan gaan meemaken als het betreffende bedrijf door hun foutieve beleid ten onder zou gaan. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.

Mensen die in staat zijn om consequent logisch te redenen, zullen weinig problemen hebben met een studie economie. Dit omdat het in dat vakgebied juist erg van belang is dat men daartoe in staat is. Een heel simpel voorbeeld van een vraagstelling waarbij dat een rol speelt is het volgende. Stel men koopt een auto voor € 10.000,00 maar men moet daarvoor dan wel de eigen auto voor € 2500,00 gaan inleveren. Als men men dan de vraag krijgt voorgelegd wat die auto heeft gekost, is het juiste antwoord natuurlijk: € 12.500,00 Niks meer en niks minder! Mensen die moeite hebben om dat te begrijpen, redeneren niet consequent logisch. "Nogal wiedes dat dat zo is", zult u mogelijk zeggen. Maar ondanks dat dit zo'n simpel voorbeeld is, zijn er toch mensen die dat niet begrijpen. Een economisch probleem waar veel meer mensen grote moeite mee hebben, is het inschatten en benoemen van al de verschillende kosten die aan het bezit van een auto zijn verbonden. Verreweg de meeste mensen hebben geen flauw benul hoe duur het bezit van een auto wel is. Dat komt omdat zij verschillende kosten, die aan het bezit van een auto zijn verbonden, gewoon niet meerekenen.

Een ander voorbeeld van het belang van consequent logisch redenen ligt op het gebied van de verslavingen waaraan mensen onderhevig kunnen zijn. Stel dat men 's middags na het werk iedere keer de neiging heeft om een glaasje rum te gaan drinken. "Als men daar van geniet, dan moet dat kunnen", zou men kunnen gaan denken. En met dat argument verdedigt men dan zichzelf tegenover de kritische adviezen daarover van andere mensen. En wat, als men dan vervolgens gewoon doorgaat met die gewoonte? Dan is dat niet verstandig! Dat zal men dan wel terdege gaan beseffen. Maar toch! Echter wanneer men de goede gewoonte heeft om consequent logisch te redenen, zal men op dat moment kunnen gaan besluiten om de fles rum in de gootsteen leeg te gieten. En men zal dan kunnen gaan besluiten om voortaan geen rum meer in huis te gaan halen. Dan lost dat probleem op den duur vanzelf wel op. Nietwaar? Moeilijker zijn dat soort problemen vaak niet voor iemand die consequent logisch redeneert. Of men moet reeds zwaar afhankelijk van de drank zijn geworden.

Zie daar hoe belangrijk het is dat mensen over het vermogen beschikken om op deze wijze om te gaan met allerhande problemen die men in het dagelijks leven tegenkomt. Door al dit soort problemen op een dergelijke rationele wijze te benaderen, kan men tot de meest juiste oplossing voor ieder van die problemen komen. Een oplossing dus waarvan men zeer kan gaan profiteren. Óf een oplossing die iemand vrijwaart van veel misère in zijn verdere leven.

Maar als men consequent logisch redeneert, zal men niet moeten verwachten dat iemand anders dat ook in dezelfde mate doet. Mensen die dat niet doen, zullen andere mensen die dat wel doen dan ook van tijd tot tijd niet goed kunnen begrijpen. Wanneer men bijvoorbeeld de volgende stelling aanhangt, zullen die mensen grote moeite blijken te hebben om de redenering achter die stelling goed te begrijpen. Die stelling luidt als volgt: "Vrouwen hebben over het algemeen veel vriendinnen. Ook getrouwde vrouwen hebben vaak wel één, of zelfs meerdere, vriendinnen. Maar getrouwde mannen hebben over het algemeen geen vriendinnen. De reden daarvoor is dat getrouwde mannen dat afwenden, omdat dat anders grote problemen met hun eigen vrouw zou opleveren. Dat is dus heel verstandig van die mannen. Maar mannen hebben over het algemeen ook nog eens weinig vrienden. Ja, vaak helemaal geen! Geen echte vrienden dus. Wel collega's en ook wel sportmakkers of iets dergelijks. Maar geen echte vrienden". Als men deze stelling aan andere mensen voorlegt, zullen die mensen daar vaak heel eigenaardig op blijken te reageren. Dat doen vooral de vrouwen, zo doet dan over het algemeen blijken. Naar het zich laat aanzien, is dit voor vrouwen zo'n onbekend gegeven, dat zij grote moeite hebben om de achtergrond van deze stelling te begrijpen. Dat komt omdat vrouwen van nature veel minder vaak dan bij mannen het geval is, naast de menselijke kudde geacht worden te leven. Klik voor een verdere verduidelijking van dit gegeven op de volgende link.

Een voorbeeld van de problemen die veel mensen hebben met logisch redeneren is ook de volgende vraagstelling: "heeft het voor de veiligheid van mensen zin om te gaan leren zwemmen, als uit statistische gegevens blijkt dat in het land waarin zij wonen meer "zwemmers" verdrinken, dan "niet-zwemmers"? Namelijk in de situatie dat in dat land de helft van de mensen de zwemkunst beheerst en de andere helft duidelijk niet? Het antwoord op die vraagstelling is duidelijk "nee". Dan heeft het voor de "niet-zwemmers" geen zin om voor hun eigen veiligheid te gaan leren zwemmen! Mensen die er moeite mee hebben om met deze redenering in te stemmen, zullen niet van nature gewoon zijn om op een voldoend logische wijze te redeneren.

Een flink deel van de mensen die veel tijd en moeite spendeert aan het kijken naar voetbalwedstrijden, lijkt niet goed te beseffen dat bij het winnen van een voetbalwedstrijd de randomness relatief groot is. De toevalsfactor is zó groot, dat deze volgens sommige berekeningen zelfs 70% bedraagt. Dat betekent in de praktijk dat de inzet van de voetballers duidelijk van ondergeschikt belang is. En het betekent ook dat de voetbalvaardigheid, ofwel de technische begaafdheid van de voetballers in die context al evenmin van groot belang is voor de uiteindelijke uitslag van een voetbalwedstrijd. Als voetbalsupporter zit men dan dus naar een voetbalwedstrijd te kijken waarbij het toeval heel erg bepalend is voor de uiteindelijk uitslag van de wedstrijd. Daarbij is niet het feit bepalend dat de spelers van de ene ploeg beter getraind zijn dan de spelers van de andere ploeg, noch het feit dat de spelers van de ene ploeg bestaat uit spelers die beter kunnen voetballen dan die van de andere ploeg. Ook het feit dat de spelers van de ene voetbalploeg meer door de toeschouwers worden aangemoedigd, dan de spelers van de andere voetbalpoeg is daarbij van groot belang. Enzovoort; enzovoort! Nee, de factor die van het grootste belang is bij het winnen van een voetbalwedstrijd, is de geluksfactor. In het besef dat die geluksfactor bij de voetbalsport zo'n grote rol speelt, is het eigenlijk te gek voor woorden dat zoveel mensen nog steeds erg veel tijd en moeite spenderen aan het volgen van de voetbalsport. Bij het zoeken naar een verklaring voor dat gegeven, komt men er niet voor weg te concluderen dat dat komt omdat die mensen níét consequent logisch redeneren. En dat zij er daardoor als vanzelf vanuit gaan dat hun voetbalploeg superieur is aan de andere voetbalploegen die in de betreffende voetbalcompetitie meespelen.

Een ander voorbeeld van de problemen die veel mensen hebben met logisch redeneren, is het volgende feit: "mensen die op hun trouwdag aan hun nieuw verworven levenspartner de belofte van levenslange trouw zijn gaan uitspreken, zullen dat ongetwijfeld vrijwel allemaal zeer oprecht hebben bedoeld. Echter zeer veel levenspartners zullen daarin later worden teleurgesteld. In het jaar 2015 bleek bijvoorbeeld zo'n 34% van alle huwelijken in een echtscheiding te zijn gestrand. Dus ruim een derde deel van de huwelijken bleek toen te zijn stukgelopen. Achter dat gegeven schuilt vanzelfsprekend heel veel leed. Maar als men gehuwde mensen vraagt hoe men denkt te voorkómen dat dit lot hun zal gaan treffen, blijkt er bijna niemand een antwoord te kunnen geven dat naar alle waarschijnlijkheid goed is. En toch is dat betreffende antwoord niet erg moeilijk te bedenken. Want dat antwoord luidt als volgt: "om een grote kans te hebben op een lang en tevens een gelukkig huwelijk, moet men als huwelijkspartners heel veel zaken in het leven samen doen". Dat antwoord is zo logisch als het maar kan zijn! Toch levert dat bij heel veel mensen grote discussies op. Vreemd genoeg vooral bij vrouwen. En tóch is het onbetwistbaar juist. Want als men in het leven heel veel zaken samen doet, geeft dat op zich al een sterke band. En als men er dan ook nog aan gewoon raakt om op een dergelijke wijze door het leven te gaan, komt men ook nog eens veel minder vaak in situaties terecht waarin men als huwelijkspartner aan andere verleidingen blijkt te worden blootgesteld. Dat is klinkklare logica, nietwaar? Naar de grote reden waarom dit antwoord bij vrouwen zoveel weerstand oproept, kan men gissen. Maar hoogstwaarschijnlijk zit dat antwoord verscholen in de algemene ervaring van vrouwen dat zij, in de tijd dat zij zich op het liefdespad gingen begeven, een "an exciting-time" beleefden. Het gegeven dat vrouwen in die levensperiode er vaak zo bevallig uitzien, moet voor de vrouwen van die leeftijdscategorie als een ongelofelijk aangename periode worden ervaren. Maar als die vrouwen dan in een meer gerijpte levensfase op die voorbije levensperiode terugzien, zal dat hen dan algauw met weemoed doen vervullen. Dat gegeven verklaart allicht dat vrouwen zich in hun huwelijk betrekkelijk veel "lebensraum willen doen toe-eigenen. Dit ten koste van de meest ideale relatie met hun man. Vrouwen kiezen er dan ook vrij frequent voor om tijdens hun huwelijk, los van hun man, aan allerlei verschillende uitjes mee te gaan doen. Een factor welke daar ook een belangrijk rol bij speelt, is het feit dat vrouwen tijdens hun huwelijksjaren vaak nog betrekkelijk veel vriendinnen hebben. Aan het behouden van vriendinnen wordt overigens door vrouwen ook betrekkelijk veel tijd en energie besteed. Voor mannen ligt dit alles heel anders. Als mannen op eenzelfde intense manier met andere mannen zouden omgaan als vrouwen met elkaar doen, worden zij algauw schuin aangekeken. Dat duidt erop dat dit maatschappelijk veel minder goed geaccepteerd is, dan wanneer vrouwen dat doen. Mannen ervaren in een dergelijke situatie algauw een afkeurende houding van zowel vrouwen als van de andere mannen.

Het eigenlijke onderwerp van de vorige alinea behelst het belang van een levenswijze waarbij mensen als huwelijkspartners veel zaken samen doen. In dat kader is het hier nodig om dat betreffende gegeven nog wat te verduidelijken. Want, hoe logisch dat ook is, velen zullen niet meteen duidelijk voor ogen hebben hoe en wanneer men als huwelijkspartners kan gaan samenwerken. En bij welke situaties dat dan van belang is? Dat zullen velen van u zich hierbij mogelijk gaan afvragen. Om kort te gaan is het antwoord hierop dat dit om heel veel verschillende zaken gaat die men best alleen zou kunnen doen, maar die men ook nét zo goed met zijn tweeën zou kunnen uitvoeren. Te denken valt bijvoorbeeld niet alleen aan zaken als samen boodschappen doen; respectievelijk winkelen en shoppen, maar ook aan heel veel andere bezigheden. Zoals naar de sportschool gaan; het wieden van het onkruid in de tuin; het bereiden van een warme maaltijd; het schoonmaken en opruimen van de spullen die men bij het eten heeft gebruikt; het verven van het eigen huis; het bouwen van een extra schuurtje bij het huis. Enzovoort, enzovoort! Als men dit soort zaken samen doet, in plaats van in zijn eentje, geeft dat ontegenzeggelijk een fijne band van saamhorigheid.